het verhaal van Robert de behekste pop.

het verhaal begint in het huis van Meneer en mevrouw Otto in het jaar 1896, het was bekend dat de Otto’s niet erg vriendelijke mensen waren.ze hadden één bediende die zorgde voor Robert Eugene, de zoon het echtpaar.de bediende gaf Robert een pop, Robert Eugene vernoemde de pop naar zichzelf.Robert werd het dus. maar meneer en mevrouw Otto hoorde hun zoon regel matig praten tegen de pop Robert. op zich is dat niet vreemd wat dat doen de meeste kinderen, maar meneer en mevrouw Otto hoorden ook dat hun kind voor de pop antwoorden in een totaal andere stem.dan zijn eigen stem.veel rare dingen begonnen zich voor te doen. buren klaagden dat ze Robert de pop bij verschillende ramen zagen staan in het huis, wanneer de familie zelf weg was. Zelf begonnen de Otto’s ook hun twijfels te krijgen ze hoorden regelmatig gegiechel en ze vingen glimpen op van een rennende pop in het huis.de echte Robert begon nachtmerries te krijgen en schreeuwde als hij wakker werd.als meneer en mevrouw Otto dan kwamen kijken was zijn kamertje een grote puin hoop van omgegooide meubels. ze troffen Robert de pop dan aan op het voeten eind van het bed.hun zoon zei dan : Robert deed het!de pop werd opgeborgen op zolder voor een paar jaar.al gauw kwamen de verhalen ook al rond in de omgeving.veel mensen hadden Robert de pop zien staan in het toren kamertje als ze langs het huis liepen. schoolkinderen ontweken het huis.op een dag besloot Robert de pop weer eens mee naar beneden te nemen maar als er bezoek kwam hoorden de mensen gegiechel en voetstapjes .op een zeker moment wilde geen enkeling het huis meer bezoeken.Robert besloot de pop weer terug te doen, maar Robert stierf in 1972Robert de pop bleef geduldig op de zolderkamer wachten om weer opnieuw gevonden te worden.een nieuwe familie trok in het huis, en algauw ontdekte de 10 jaar oude dochter van de familie de pop.de zette hem tussen het speelgoed op haar kamer. algauw begon het meisje nachtmerries te krijgen, en ze beweerde aan haar ouders dat de pop snachts bewoog door haar kamer.Nu meer dan 30 jaar laten beweerd ze nog steeds dat de pop leeft en haar probeerde te vermoorden.Robert de pop is nog steeds gekleed in zijn witte matrozen pakje en houd zijn knuffel leeuwtje vast, hij zit beveiligd in het Key West Martello Museum vast.de medewerkers van het museum beweren gegiechel te horen regelmatig snoeppapiertjes te vinden binnen in de glazen vitrine waar hij zit.

De oma van Christine

Christine had een terugstellend visioen dat, naar later bleek, alles te maken had met haar familie en haar kindertijd. Christine lag ziek op bed. Toen haar man goed en wel onderweg was naar zijn werk, hoorde ze de deur van haar slaapkamer open en dicht gaan.Ook hoorde ze voetstappen  dichterbij komen. Christine wist intuïtief dat het haar oma was, die vijftien jaar eerder was overleden aan kanker.

Een bekend gezicht

Christine: “ik ging rechtop in bed zitten en vroeg oma om tevoorschijn te komen. Dat deed ze ging op de rand van mijn bed zitten.Ze  zag er zo ongelooflijk mooi en gezond uit. Haar haar glansde.”

bezorgdheid

De grootmoeder van Christine begon te spreken en zei: “Ben je bang? Ben je nu nog bang? Christine vond het een rare vraag en vertelde haar oma dat ze helemaal niet bang was.

In de war

toen ze weer beter was, vertelde Christine haar moeder over het voorval. Tot haar verbazing begreep haar moeder wel wat grootmoeder had bedoeld. Haar moeder legde uit wat er de dag voor haar overlijden was gebeurd.Christine en haar zus waren de eersten die afscheid mochten nemen. Maar al snel rende Christine de kamer uit. Ze was helemaal over haar toeren, want de oude vrouw leek in niets op haar vrolijke, lieve oma. de ziekte had de vrouw mager en bleek gemaakt.

Geruststellende boodschap

Daarop had grootmoeder Christine’s moeder bij zich geroepen. Ze maakte zich zorgen en bleef maar herhalen: “ik heb Christine bang gemaakt, ik heb haar bang gemaakt.” Wellicht heeft Christine zich al die jaren onbewust schuldig gevoeld voor haar gedrag die dag. Het “bezoek” van oma, jaren later, heeft die gevoelens gelukkig, kunnen afzwakken. gelukkig, voor alle drie generaties.

De laatste sneeuw

Janneke en haar overleden echtgenoot Ron waren vaak op vakantie geweest in de Oostenrijke Alpen. Na Rons dood ontdekte Janneke dat tijd was om een eigen vakantieplekje te zoeken.

Janneke en Ron waren vaak naar Oostenrijk op vakantie gegaan. Als ervaren skiër had hij haar alle kneepjes bijgebracht. Tijdens hun laatste reis,toen Ron haar uit de sneeuw had getrokken,had hij haar in de ogen gekeken en gezegd dat hij het gelukkigst was als hij met haar in Oostenrijk was.Toen het jaar overleed, was Janneke kapot. Na een paar loodzware maanden besloot ze dat ze er even tussenuit moest. Hun jaarlijkse vakantie naar Oostenrijk was al geboekt en betaald en Janneke besloot te gaan skiën.

Gevaar op de hellingen 

 Op een middag, toen de andere skiërs al beneden waren, besloot Janneke nog een laatste afdaling te maken voor Ron. Maar even later viel ze. Ze probeerde overeind te komen, maar besefte dat ze haar niet kon bewegen. Ze raakte in paniek; ze was alleen en ver van het dorp. Maar plotseling zag ze een schijnsel naderen. Ze verstijfde toen ze besefte dat Ron was. Ze begon te huilen. Hij zei dat Oostenrijk iets van hen samen was geweest en dat ze een eigen vakantieplekje moest zoeken. Na te hebben gezegd dat hij altijd van haar zou houden, verdween hij in de sneeuw. Even later arriveerde een reddingploeg. De mannen hadden het schijnsel gezien en wilden de zaak onderzoeken. Maanden later, toen Janneke het litteken op haar been bekeek, overwoog ze dat Ron niet alleen haar leven had gered; hij had het veranderd. Ze sloot haar ogen en genoot van de warmte, tropische zon.

de kerstwens

Voor de eerste witte kerst sinds de dood van haar vader had Maria maar één wens.

Het sneeuwde en Maria herinnerde zich hoe ze op haar zesde met haar vader een sneeuwpop had gemaakt. Nadat hij ronde hoofd geplaats, had hij haar opgetild zodat ze een van zijn sigaren in de mond van de sneeuwman had kunnen steken. Deze winter had de eerst witte kerstavond gebracht sinds Maria’s vader was overleden. En hoewel ze hoogzwanger was, had ze besloten hem te denken door een sneeuwpop te maken. Maar na halfuur in de kou had ze aan haar buik gevoeld dat ze beter kon stoppen. Ze wilde niet de kans lopen voortijdig weeën te krijgen,zelfs niet nu ze haar vader wilde gedenken met een sneeuwpop. Met een glimlacht ging ze haar huis binnen.

Kerstverassing

Door de lichamelijke inspanning en de herinneringen was Maria uitgeput en ze besloot naar bed te gaan. Terwijl ze de trap opliep, keek ze naar haar half voltooide sneeuwman. Tranen welden op in haar ogen. Op eerste kerstdag werd Maria vroeg wakker. Ze liep met waterige ogen naar de keuken, waar het donkerder leek dan anders. Toen ze naar buiten keek, zag ze waarom. Haar sneeuwman was af en keek vriendelijk naar binnen. Toen ze een van haar vaders sigaren in zijn mond zag, huilde ze van geluk.

Maria was dolgelukkig toen haar sneeuwman ’s nachts op magische wijze was voltooid. Het was alsof haar vader was teruggekomen voor kerstmis.  

 

De kasteelgeest

Heleens vader moest voor zaken een weekend naar Edinburgh en zij mocht mee! Heleen besloot het kasteel te bezoeken om een spookverhaal voor de schoolkrant te schrijven.

Heleen was vastbesloten een écht spook te ontmoeten om een spannend verhaal voor het kerstnummer van de schoolkrant te schrijven. Ze had gelezen over de geest van Lady Janet Douglas die na beschuldiging van hekserij was verbrand. Heleen was ervan overtuigd dat ze een bovennatuurlijke ontmoeting zou hebben.

Plotselinge verschijning

In de grote zaal van het kasteel controleerde Hellen nog even haar dicteerapparaat. Het was een winterse middag, vlak voor sluitingstijd, en er was bijna niemand in het kasteel. Toen ze even later omlaag liep, de kerkers in, besefte ze dat ze alleen was. Plotseling klonk in, het schemerduister een zacht stem en Heleen maakte een sprongetje van schrik. Ze was opgelucht toen ze een jonge man in een middeleeuws kostuum zag;blijkbaar een gids. Hij vroeg haar in het Engels of ze naar geesten zocht. Toen ze knikte, zei hij dat ze het juiste adres was. De man had een vreemd accent; ze kon het maar moeilijk verstaan. Terwijl ze door de kerkers liepen, vertelde de gids haar over alles geesten  in het kasteel. Heleen had haar dicteerapparaat ingeschakeld; de informatie vormde een ideale achtergrond voor haar verhaal.toen ze weer bij de trap kwamen, glimlachte Heleen naar een stel dat juist omlaag wandelde. Ze merkte verast dat het tweetal de jonge man negeerde. Plotseling gingen de haren op haar armen overeind staan de vrouw liep door haar gids heen! Heleen hart bonkte. De man in het middeleeuwse kostuum glimlachte en loste op in het niets. Met trillende vingers zocht Heleen naar de terug spoelknop op haar dicteerapparaat. Ze was niet verbaasd toen ze alleen het geluid van haar eigen stem en voetstappen hoorde. Zonder om te draaien rende ze de trap en het kasteel uit. Ze had haar verhaal, maar het was niet gegaan zoals ze had verwacht.

De jongen langs de weg

Toen Donna een hele jongen lifter oppikte, kon ze niet vermoeden dat hij een berichtje voor haar had van haar stervende moeder.

Donna was onderweg naar haar zieke moeder, toen ze een jongetje pas staan liften. Omdat het jongentje pas een jaar of negen leek,nam ze hem mee.Het jongetje vertelde dat hij had gevist, maar hij had helemaal geen visspullen bij zich.

Een rare boodschap

Ze reden in stilte verder. Uiteindelijk arriveerden ze waar het jongetje moest zijn. Donna stopte om hem uit te laten stappen. Het jongetje boog zich naar haar toe en vertelde haar dat haar moeder vaarwel zei en dat ze niet had geleden. Ongerust en verward reed Donna door naar haar moeder. Toen ze er aankwam, was ze al overleden.

 

De verklaring

Een paar dagen later sprak Donna met een medewerkster van de plaatselijke kruidenier. De vrouw vertelde dat enkele jaren eerder een negenjarige jongetje was aan gereden na een vistochtje. Het jongetje was ter plekke overleden. De puzzelstukjes vielen een voor een op hun plaats. Donna’s moeder had nog afscheid van haar wezigheid van het jongetje spookliftertje.

Door het jongetje langs de weg kon Donna’s moeder afscheid nemen van haar dochter.

De oude, staande klok

Toen Patricia’s staande klok na 20 jaar plotseling tot leven kwam, had ze onmogelijk kunnen vermoeden wat er daarna zou gebeuren.

Patricia had de oude, walnoothouten klok als doopgeschenk van haar inmiddels overleden grootmoeder gekregen. Hoewel hij al 20 jaar niet meer had gewerkt, wilde ze hem liever niet kwijt. Daarom stond hij stilletjes in de gang als herinnering aan haar geliefde oma.

Levensteken.

Toen Patricia op een dag televisiekeek een knarsend geluid in de gang. Ze keek naar oude klok en zag dar deze alsof de afgelopen 20 jaar niet hadden bestaan plotseling weer was gaan lopen. Ze haastte zich naar de gang om te controleren of ze zich geen dingen verbeeldde, maar ze hoorde het duidelijk: het statige staccato tikken van de oude, staande klok.Precies op dat moment explodeerde haar wereld. cement vlogen door de lucht en belanden in haar woonkamer. Door de herrie haarde ze het janken van een motor. Plotseling besefte ze dat een zware personenauto via de voorgevel haar woonkamer was binnengereden waarop ze zo even nog had gezeten.

Boodschappen

Nadat de ambulance, de politie en de journalisten waren verdwenen, besloot Patricia de chaos op te ruimen. Maar voordat ze daarmee begon, liep ze naar de oude klok. Voor het eerst sinds haar jeugd opende ze de deur en las ze de inscriptie op de koperen plaat: ‘ik zal altijd over je waken. Liefst van oma.

Patricia’s  staande klok met alleen sentimentele waarde redde haar onverwachte het leven. 

 

De sleutel en de ring

Kim kreeg nieuwe hoop en het gevoel iets te kunnen afronden toen haar overleden grootvader  haar een sleutel gaf.

Het was de zwaarste maand van Kims geweest. Enkele weken geleden was haar opa overleden en nu lag haar oma op sterven.Haar grootouders waren zes jaar eerder uit elkaar toen haar oma haar echtgenoot ervan had beschuldigd niet van haar te houden. Ze had haar trouwring naar zijn hoofd gegooid toen hij de woning verliet. Ze hadden nooit meer met elkaar gesproken. Haar opa was verhuisd en nu was Kim bezig zijn woning op te ruimen.

Voorgoed opgeborgen

Nadat alle kasten en laden waren leeggehaald en alle spullen waren ingepakt, vond Kim dat het welletjes was. Maar diep van binnen voelde ze iets knagen; ze wilde de oude, afgesloten kist niet aan de verhuizers overlaten. Had ze de sleutel maar. Maar ze had het hele huis overhoop gehaald en niets gevonden.Terwijl ze naar voordeur liep,hoorde ze iets breken in de woonkamer. Ze draaide zich om en zag geschrokken dat er een vaas van de vensterbank was gevallen.Maar wat haar nog meer verbijsterde, was het feit dat ze haar opa’s pijp rook.

De sleutel en de ring

Er trok een trilling langs haar ruggengraat toen ze zich voorover boog om de rommel op te ruimen; tussen de scherven lag de sleutel. Ze pakte hem op, haastte zich naar de kist en opende hem. Daar, tussen oude foto’s van haar grootouders, lag haar oma’s trouwring. Kim arriveerde maar net op tijd in het ziekenhuis. Haar oma had niet langer meer te leven.Met tranen in haar ogen gaf Kim haar de ring en ze vertelde dat hij van opa kwam. Hij hield van haar.

Een verloren teddybeer

De schreeuw van een jongetje maakte Ingrid Groeneweg duidelijk  dat zich in de tuin van haar nieuwe huis meer bevond dan alleen struikgewas. Ingrid Groeneweg verhuisde midden in de winter. Ze had daarom niet veel aandacht aan de tuin geschonken. Maar toen de lente kwam, bleek al snel hoeveel werk er te doen was. Direct grenzend aan een tuindeuren van de eetkamer was een klein terras, met daarachter een diepe, sterk verwaarloosde tuin. Het gras stond bijna een meter hoog en de tuin was overwoekerd door talloze struiken en bomen. Ingrid was met de moed der wanhoop begonnen met het maaien van het gras, toen ze plotseling een schreeuw hoorde.

 

Vervagend beeld

Het geluid kwam uit een overwoekerd gedeelte en Ingrid dacht dat er misschien een buur jongetje was verdwaald in het oerwoud van haar tuin. Ze keek rond, maar tot haar verbazing zag ze niemand. Ingrid was de schreeuw al snel vergeten, maar volgende dag gebeurde er iets wat nog vreemder was, Toen Ingrid het maaien hervatte, voelde ze een koude lucht stroom en plotseling viel haar blik op iemand recht voor haar , die langzaam dichterbij kwam. Het was een klein jongetje in ouderwetse kleren. Het kind was bijna in tranen. Toen Ingrid naar hem toe liep om hem te troosten, vervaagde zijn gestalte langzaam. Ingrid stond versteend van angst. Toen verzamelde ze moed en liep naar de plek waar het jongetje had gestaan.

 

Ten val

Plotseling struikelde Ingrid en  ze viel voorover. Ze ontdekte dat ze was gevallen over een stapel stenen. Gelukkige  had ze alleen haar hand geschaafd. Het waren resten van een oud muurtje rond wat ooit een waterput was geweest. Een gerafeld touw hing nog aan een ijzeren pin in de put. Toen Ingrid  naar beneden keek, onderscheidde ze in het donker een emmer. Ze greep het touw en trok de emmer uit de diepte. Tot haar verbijstering zat er in de emmer een oude, modderige teddybeer die er jaren geleden in moest zijn gevallen. Voorzichtig zette ze de beer bij de stenen en stortte zich weer op haar tuin. De volgende dag was de beer verdwenen het jongetje hoorde ze nooit meer.

Gebroken spiegels

roos en haar echtgenoot zijn vastbesloten het donkere kamertje in hun vakantiehuis wat lichter te maken.Daarvoor zullen ze echter eerst een dolende ziel tot rust moeten maken.

Roos en haar echtgenoot Leo hadden van hun spaargels een vakantiewoning gekocht in een klein Spaans dorpje. Het appartement beschikte over een tweede slaapkamer die overdag erg donker was, omdat er geen vensters inzaten. Kort na de koop gingen ze het dorp in om meubels uit te zoeken voor hun nieuwe huis. Een van hun aanwinsten was enorm spiegel die roos in het kleine kamertje wilde ophangen.

Glasscherven

Die avond koos roos de juiste plek voor de spiegel uit en Leo ging aan de slag met hamer en spijkers. Toen roos in de keuken stond om wat eten te maken, klonk er een vreselijke klap uit het kamertje. Ze haastte zich erheen en zag Leo verbijsterd tussen de gebroken glasscherven staan. Roos begreep niet dat haar echtgenoot zo onhandig had kunnen zijn. Ze werd nog bozer toen hij doodleuk zie dat het niet zijn schuld was geweest en dat de spiegel uit zichtzelf was gesprongen. De volgende dag ging het stel op zoek naar nieuwe spiegel. Ze kozen een  iets kleiner model uit. Ditmaal keek Roos toe haar echtgenoot de spiegel ophing. Alles verliep probleemloos? maar toen ze een stapje achteruit deden om het resultaat te bewonderen, spatte de spiegel voor hun ogen uit elkaar alsof iemand er een steen tegen had gegooid. Verbijsterd en angstig deed het stel de deur achter zich dicht en besloot om inlichtingen te vragen de makelaar.Na enkele dagen nam de makelaar contact met hen op. Hij vertelde een opmerkelijk verhaal over de vorige bewoners van het huis die jaren geleden waren overleden. De eigenaars, die er als jong stel in waren getrokken, hadden er hun hele leven gewoond. Hun relatie was echter op een afschuwelijke manier geëindigd. De echtgenoot, die jaloers was geweest vanwege een affaire die zijn vrouw zou hebben, had haar opgesloten in het kamertje en haar verboden het huis te verlaten. Om voor zijn vrouw nog erger te maken, had hij de wanden vol gehangen met spiegels waardoor ze zichtzelf ging verachten. Op een avond had de vrouw alle spiegels kapotgeslagen en zichtzelf van het leven beroofd.

 

Eindelijk vrij

Roos en Leo, ervan overtuigd waren dat ze te maken hadden met een geest, besloten het probleem op te lossen in plaats van hun biezen te pakken en te vertrekken. Ze namen een plaatselijke architect in de handel en lieten een groot venster in de buitenmuur van de kamer plaatsen. Vervolgens hingen ze in de hoek een prachtige spiegel op. Door de ontsnappingsroute naar de buitenwereld kon de geest van de dode vrouw eindelijk in vrede rusten.